Op de eerste echte gemeenteraad van deze legislatuur viel cd&v-raadslid Pieter De Cock op met een creatieve aanvulling tijdens de bespreking van het bestuursakkoord. Cd&v Antwerpen legde de Antwerpse gemeenteraad zes amendementen voor als vertrouwensproef voor dit nieuwe bestuur. Lees hieronder de integrale tussenkomst van raadslid Pieter De Cock.
“Iedereen Antwerpenaar” heet het nieuwe bestuursakkoord. “Iedereen Antwerpenaar” volgt “De Grote Verbinding” op als blauwdruk voor onze stad de komende jaren. De collega’s van de oppositie hebben al heel wat punten, opmerkingen, beslommeringen en bezorgdheden aangehaald waar ik me bij aansluit. Maar ik zal beginnen met een positieve noot.
Er zitten heel wat goeie passages tussen. Meer nog, als ik mijn stoute schoenen mag aantrekken, kan ik stellen dat ons verkiezingsprogramma als bron van inspiratie op de onderhandelingstafel is blijven liggen nadat wij niet meer aansloten aan de onderhandelingstafel afgelopen maanden. Dat deze punten, ideeën die wij als broodnodig ervaren en waar cd&v als enige een lans voor brak, hun ingang hebben gevonden in “Iedereen Antwerpenaar”, daar kunnen we zeker tevreden over zijn. Het meest opvallende voorbeeld daarvan is ons toiletplan. Misschien niet het meest potsierlijke onderwerp, maar bewoners en bezoekers van onze stad hebben recht op toegankelijke openbare toiletten. We give a shit, ook dit is belangrijk. Maar ook de opname van de European Disability Card, biljartvlakke voetpaden, toegankelijkheid, venstertijden voor vrachtwagens in schoolomgevingen, het verbeteren van het ondernemersloket, het inperken van AirBNB’s, en ga zo maar verder. En dat is goed, op het eind van de rit zijn we hier om te bouwen aan een mooiere stad.
Er zit muziek in dit bestuursakkoord.
Maar louter goeie punten opsommen, maakt nog geen goed bestuurde stad. In mijn korte ervaring met de Antwerpse gemeentepolitiek, heb ik geleerd dat bloemen onlosmakelijk verbonden zijn met de bloempot die er achter komt. Ik ben blij dat er goeie ideeën te lezen zijn. Maar het overnemen van goede ideeën is niet voldoende om te zeggen dat we warm kunnen lopen van dit akkoord. De verpakking er rond, dat zou met ons anders geweest zijn. Dat er muziek in zit, is één ding. Een mooie harmonieuze partituur, dat ontbreekt integraal. Dat wil ik hier aanhalen door op een paar valse noten te wijzen.
- Het wantrouwen naar de burger druipt van de tekst. Er is amper verbinding en vertrouwen te vinden. De passage in punt 368 van het bestuursakkoord schept de juiste sfeer: stiptheid, orde, discipline, netheid, hoffelijkheid en waardenvorming is waar het om draait. Als historicus ben ik eerder geneigd om die woorden te plaatsen in het reglement van een kostschool in de jaren ’60, niet als handvaten van een bestuursakkoord dat warm en sociaal zou moeten zijn.
Waar zitten de verbindende elementen die onze stad eentje op mensenmaat maken? Waar zijn de extra middelen voor onze verenigingen: de broodnodige jaarlijkse indexering van hun werkingsmiddelen, de inhaaloperatie inzake infrastructuur voor onze jeugd-, sport - en socioculturele verenigingen? Waar is het engagement van dit stadsbestuur om elke Antwerpenaar zijn plekje in de stad te gunnen?
En wat is eigenlijk het probleem met plezier maken in de stad? Alles is overlast, een woord dat maar liefst 32 keer voorkomt in het bestuursakkoord. In vergelijking, het woord vertrouwen staat er 5 keer in, het woord respect 15 keer. Herinner u de discussie die we hadden tijdens het eerste lijsttrekkersdebat in de Bourla schepen Kennis, waar u niet op mijn vraag kon antwoorden wat overlast is, en dan maar terugkaatste “wat is de definitie van respect dan?”. Wel, lees dit bestuursakkoord en u krijgt het antwoord vanzelf.
Skatende jongeren: overlast! Evenementen in de stad: overlast! Geloofsgemeenschappen in de wijken: overlast! Die geloofsgemeenschappen duwen jullie liever naar de periferie, maar wel met een karrenvracht regeltjes waar ze zich aan moeten houden. Ik heb liever dat geloofsgemeenschappen aan buurtwerk en samenlevingsopbouw kunnen doen, dan hen naar een verlaten hangar in de Noorderlaan te duwen. Voor de nodige investering in kinderdagverblijven zijn er geen concrete engagementen, maar ook niet welk doel jullie beogen na de Barcelonanorm. Maar wel dat we camera’s gaan hangen om het personeel in het oog te houden. Investeer alsjeblieft in mensen, niet louter in controle.
Zelfs het punt om feestlocaties voor studenten te voorzien in de stad is niet gebouwd op een nood om jongeren de ruimte te geven om jong te zijn, om goeie infrastructuur te voorzien zodat studenten kunnen genieten van de mooiste tijd van hun leven. Neen het voorzien van feestlocaties wordt gedaan om overlast te bestrijden. De visie van dit stadsbestuur zit zo fout. Dit bestuur lijkt zijn bewoners niet te vertrouwen noch te willen koesteren. Niet zo met cd&v.
- Een tweede punt brengt me ook recht terug naar de campagne. Het stad is groter dan de Meir. Er worden amper concrete projecten benoemd in dit bestuursakkoord, zo veel elementen blijven vaag. Maar wanneer projecten wel worden benoemd, dan draait het zoals gevreesd grotendeels om het centrum van de stad. Binnen stadsontwikkeling en publiek domein worden wonderbaarlijk 20 projecten concreet bij naam genoemd. 16/20 vinden plaats in het district Antwerpen. Dit stadsbestuur wilt enkel de Via Sinjoor zien met de toeristen die er op flaneren.
De bewoners van de districten zijn goed genoeg om belastinggeld op te hoesten. Ik zou er spontaan het deuntje van de Disney film Robin Hood bij beginnen fluiten, wanneer schepen Kennis als de Sheriff van Nottingham een districtscentrum binnenhuppelt om er persoonlijk de nodige fondsen te komen ophalen om nadien in een project aan de Scheldekaaien te kunnen pompen. Een uitzonderlijk moment uiteraard want dergelijk belangrijk dames en heren krijgen die districtscentra niet zo vaak te zien. Dat merken we ook op bij de keuze wie allemaal schepen wordt. Schepen Van Doesburg heeft de eer om zich de meest noordelijke schepen van Antwerpen te noemen. Oh de ironie, het Sint-Jansplein is de verste noordelijke uithoek die op de radar staat van het college.
In Antwerpen blijft de ene burger ook in de toekomst jammer genoeg niet even veel waard als de ander, lezen we voortdurend in het bestuursakkoord “iedereen centrum-Antwerpenaar”. De districten buiten de Ring hebben nog steeds enkel recht op de helft van de huisvuilophaling die bewoners van het centrum genieten. En neen het argument dat dat nodig is omdat er meer appartementen in het centrum zijn en mensen dus weinig plaats hebben voor hun vuilzak, dat gaat echt niet op als je door pakweg Deurne-Noord rijdt. Ook een loket in eigen district blijft utopie. Het fabeltje dat een politiecombi een rijdend kantoor is en altijd ter beschikking is, blijft ook bestaan. Terwijl heel Antwerpen in praktijk dan maar naar het hoofdkantoor in Berchem moet ploeteren. De broodnodige verhoging van de dotaties aan de districten blijft een verre droom. Allemaal Antwerpenaar is niet bestemd voor inwoners van Linkeroever, Hoboken, Wilrijk, het Kiel, Borsbeek, Berchem, Borgerhout, Deurne, Merksem, de Luchtbal, Ekeren en de Polder.
- En dat brengt ons naar ons derde punt. Waar zijn de engagementen van dit bestuur om uitdagingen aan te pakken? We lezen veel verderzetting van beleid, veel afronding van projecten. Maar waar zit het nieuwe beleid? Dat ambities en cijfers pas zullen volgen in het meerjarenplan is geen excuus om geen antwoorden te bieden op de uitdagingen die we in onze stad zien. De hoofdstukken samenlevingsopbouw, integratie en inburgering, diversiteit en gelijke kansen zijn ondanks onze superdiverse stad, telkens korter of nauwelijks even groot dan het hoofdstuk over dierenwelzijn.
Zelf veel verantwoordelijkheid nemen doet dit bestuur niet, daar is punt 345 van het bestuursakkoord een sprekend voorbeeld van: het jeugdwerk moet oplossingen voorzien waar de stad steken laat vallen.
En dat terwijl 25% van onze jongeren uit ons onderwijssysteem uitvallen zonder diploma. Ik mis de sense of urgency in voorliggende tekst, dit is misschien het grootste probleem om aan te pakken, de uitdaging voor komende jaren. Maar oplossingen lees ik niet. Een uniform met hoofddeksel voor stadspersoneel mag wel om de polarisatie weg te nemen in het hoofddoekendebat. Maar van een oplossing in het onderwijs om meer capabele leerkrachten aan te trekken, ook al hebben ze een hoofddoek op, daar kijken we van weg. Symboolpolitiek.
Een uitdaging die niet uit de weg wordt gegaan is die van taal. Nederlands is belangrijk om deel te kunnen zijn van onze samenleving, om mee te bouwen aan onze stad. Daar zijn we het volmondig mee eens. Maar je kan Nederlands ook over-institutionaliseren. Precies alles wat gebeurt in onze stad, staat in het teken van Nederlands. Wil je naar de jeugdbeweging, dat is goed want daar moet je taal leren. Wil je sporten, dat is om Nederlands te leren. Ik ben al blij dat het toiletplan (nog) niet is opgebouwd rond taal, naar het openbaar toilet gaan in Antwerpen staat nog net niet ten dienste van taalverwerving. Bedrukt toiletpapier met maan-roos-vis heeft blijkbaar het bestuursakkoord net niet gehaald.
Wantrouwen in de burger, districten en gemeenschappen in het verdomhoekje, geen grote ambities om de stad verder te bouwen in de 21e eeuw. Ondanks dat onze ideeën deels worden meegenomen, wordt er geen warm en ambitieus bestuursakkoord voor alle Antwerpenaren gepresenteerd.
En toch willen we deze tekst waar iets van te maken valt, niet integraal afschieten. Dat is te makkelijk en weinig constructief. Ik hoop zelf dat we het niveau van oppositie en meerderheid die tegen elkaar roepen, kunnen overstijgen. Die hoop heb ik ook afgeleid uit de woorden van de burgemeester tijdens de laatste gemeenteraad van vorige legislatuur.
Dus willen we ons ook constructief opstellen in de evaluatie en stemming van dit akkoord. Daarom legt mijn partij graag enkele amendementen voor. Kleine aanvullingen op het bestuursakkoord, eerder symbolisch van aard. Aanvullingen waar niemand tegen kan zijn, eerder dan in de grote politieke discussies te proberen inbreken. Zie het als een vertrouwensproef, zodat we van bij het begin van de legislatuur elkaar de hand kunnen reiken over de oppositiebanken heen, om samen van onze stad een mooiere plek te maken.
Lees de amendementen hier.
